Het is vrijwel onmogelijk om grotere tegenpolen te vinden dan Philippe en Driss. Rijk - arm, invalide - kerngezond, blank - zwart, heer van middelbare leeftijd - jeugdige crimineel, u roept maar. Toch sluiten ze al snel vriendschap. Hoe kan dat? Als liefhebber van extreme sporten is Philippe slachtoffer van zijn eigen durf; door een val kan hij alleen nog zijn hoofd bewegen. Philippe moet gewassen, gemasseerd, gevoerd, gereden worden. Verzorgers houden het niet langer dan twee weken vol. Hun brave, onderdanige houding irriteert hem, hij wil daarom de vrijmoedige, ongecompliceerde Driss een kans geven. Deze zorgt voor een cultuurschok. Hij zegt wat hij denkt, stelt ongemakkelijke vragen en maakt ondeugende opmerkingen. Maar hij breekt ook heilige huisjes af, toont geen medelijden en brengt zo Philippe terug in de maatschappij en onder de mensen.
Hun vriendschap ontstaat echter door iets anders. Ze kunnen samen lachen. Mannenhumor verbindt hen. Ze lachen over elkaars zwakke punten, tonen zelfspot, kunnen het verdragen wanneer de ander de waarheid zegt. Rangen en standen verdwijnen, ze zijn vrienden, kompanen, buddy's. Behalve als Driss weg moet. Ze nemen dan geen afscheid van elkaar, want beiden schrikken terug voor tranen. Mannen blijven mannen.
Het Franse kassucces "Intouchables" (2011) is niet alleen een buddy movie, noem het ook gerust een feelgoodfilm. Natuurlijk loopt alles goed af. Maar waarom Driss en Philippe "onaanraakbaren" genoemd? De Fransen duiden met de term "intouchables" mensen aan die worden gezien als onbruikbaar voor de samenleving. Men discrimineert ze en sluit ze buiten. In eerste instantie slaat deze omschrijving op Driss: hij is zwart, Senegalees, heeft nooit een vak geleerd en wil slechts een uitkering. Maar alleen híj kan Pilippe terugbrengen in de maatschappij en weet hem levensvreugde te bezorgen. Driss heeft wat van zichzelf herkend in die rijke hulpeloze man. Ook een invalide wordt al gauw als nutteloos terzijde geschoven en weggestopt.
De Franse regisseurs Eric Toledano en Olivier Nakache , die beiden ook het scenario schreven, leverden niet alleen een grappige, optimistische film af, maar zetten het publiek ook aan tot nadenken over actuele thema's. Wellicht is "Intouchables" vanwege die gelaagdheid zo'n groot internationaal succes. Ga maar na: in Frankrijk de meest bekeken film van 2011; in Nederland de best bezochte Franse film ooit; in Duitsland meer dan vier miljoen bezoekers. Na "The Artist" laten de Fransen opnieuw zien hoe ver je kunt komen met een relatief klein budget, een goed idee en veel creativiteit.
