Je voelt je de koning te rijk wanneer je als leraar in de moedertaal een leerling krijgt die veel leest en graag schrijft. Met welgevallen begeleidt Germain dus de zestienjarige Claude. Hij vertelt in zijn opstellen een doorlopend verhaal over zijn vriend en klasgenoot Rapha, waarin diens ouders ook een belangrijke rol spelen. In hun huis geeft hij zijn bijlessen wiskunde, dwaalt hij rond, wordt hij verliefd op de aantrekkelijke moeder Esther, want die van hem is al jaren uit zijn leven verdwenen.Hij hoort er gewoon bij. Claude observeert, schrijft en fantaseert. Germain en zijn vrouw lezen en leven mee. Het intellectuele, kinderloze echtpaar raakt geboeid door de belevenissen van dit middenklassegezin, waar de eenzame Claude geborgenheid zoekt. Of is hij slechts een oppervlakkige voyeur? Een koele realist? Wel degelijk een talentvolle jonge schrijver met een grote verbeeldingskracht, die zijn verlangens vorm geeft in zijn verhalen?
Regisseur en medescenarist Francois Ozon gaf in interviews toe dat hij met zijn film "Dans la maison" (2012) de toeschouwers wilde laten nadenken. Ze moesten het verhaal ingezogen worden, wikken en wegen, keuzes maken en vooral meedoen, meevoelen. Onverschilligheid is een doodzonde. Slaagde hij in zijn opzet?
De kijker wordt betrokken bij het alledaagse bestaan van zes personen: Germain en zijn vrouw, Claude, Rapha met zijn ouders. Zij praten, lachen, lijden en ruziën met elkaar. Het bijzondere is echter de rol van Claude: hij is de verteller, hij kan ingrijpen in het leven van zijn personages nu hij hun wederwaardigheden op papier zet. De bioscoopbezoeker zit erbij en kijkt ernaar, zich afvragend: wat is realiteit, wat fictie? Ben ik blij met deze ontwikkeling, of juist niet? Ozon betrekt je bij het creatieve proces dat vertellen heet.
Als alles voorbij is, zitten Claude en Germain naast elkaar op een bankje en turen naar de verlichte ramen van een flatgebouw. Ze fantaseren erop los over de mensen die ze zien rondlopen. En ze genieten. Want je verbeelding gebruiken om met mensen te manipuleren, je leven te verrijken of in ieder geval aangenamer te maken, dat is een heerlijk talent waar maar weinigen over beschikken. "Dans la maison" is een intrigerende, soms zelfs spannende film, die ik graag mag zien als een ode aan het vertellen, als een lofzang op de fantasie.
