Als Tony Curtis en Jack Lemmon, gestoken in vrouwenkleding en wankelend op hoge hakken, voorbij gewiegd worden door Marilyn Monroe in haar beste jaren, merkt Lemmon jaloers en bewonderend op: "Ze is net een pudding op springveren." De twee vrienden, muzikanten van beroep, worden achtervolgd door maffiosi uit het Chicago van 1929, die weten dat zij getuigen zijn geweest van een bloedige afrekening op Valentijnsdag. Er rest hun slechts één ontsnapping: verkleed als vrouw meespelen in een professioneel damesorkest. De misverstanden, pikante situaties en komische verwikkelingen in de trein, het hotel en tijdens optredens liggen vervolgens voor het oprapen.
Mannen die zich voordoen als vrouw zijn slechts zelden leuk of aangrijpend of realistisch. Dustin Hoffman lukte dat wel in Tootsie (1982), en Lemmon en Curtis doen vele jaren eerder niet voor hem onder. Jack speelt uitbundig, uitdagend, bijna een lellebel; Tony weet afstandelijk te zijn, gedistingeerd, met voorzichtig getuite lippen en beheerste gebaren. Als toeschouwer accepteer je hun gedrag, want je beseft dat ze in doodsangst verkeren. Bij ontdekking zullen de gangsters hen onherroepelijk uit de weg ruimen. Het gaat hier niet om een grap, maar om bittere noodzaak.
Marilyn Monroe, toen 33 jaar, verbindt én scheidt de twee vrienden. Net als vrijwel alle mannelijke toeschouwers in 1959 zijn zij verliefd op haar. Dankzij vernuftig rollenspel en uitgekiende verkleedpartijen tracht ieder op zijn eigen wijze haar in te palmen. Dat lukt ze ook, want Marilyn beschikt over het talent én sexy én naïef te zijn. Regisseur Billy Wilder is in zijn biografie buitengewoon lovend over haar. Hoewel het moeilijk is om met haar te werken - heel onzeker, vaak veel te laat, kent zelden haar teksten - roemt hij haar timing, gevoel voor dialoog, intuïtieve benadering van komische scènes. Zij voegt ook een brokje tragiek toe, zoals dat hoort in een goede komedie. Opnieuw is ze te goed van vertrouwen, wederom bedriegt een charmante saxofonist haar.
Heel graag had Marilyn de film in kleur gezien. Maar Wilder wenste zwart - wit, want, zo legde hij uit, kleur zou de als vrouw geschminkte mannen onecht maken. ongeloofwaardig. De grijze tinten die Tony en Jack omhullen en het sterk geblondeerde kapsel van Monroe dat daar zo fraai bij afsteekt, passen voortreffelijk bij een film die in de jaren twintig speelt. Some like it hot werd in 1959 uitgebracht, maar is absoluut niet gedateerd. Nog steeds is deze comedy geestig, hilarisch en zelfs spannend.
