In januari 1930, bij het begin van de Grote Depressie, ontmoetten Bonnie Parker en Clyde Barrow elkaar. Zij was negentien en getrouwd met een crimineel die voor moord in de gevangenis zat; hij was 20 jaar oud, klein ( 1.67 m) en tenger, en had ook al gezeten. Daar had hij anderhalve teen afgehakt om aan de zware gevangenisarbeid te ontkomen. Om haar te imponeren berooft hij waar zij bijstaat een kruidenier, waarop ze vervolgens het immense, verarmde Amerikaanse platteland doorkruisen, op zoek naar banken in kleine gemeenschappen, die geschikt zijn om te overvallen. Hun rooftochten worden professioneler, brutaler en gewelddadiger als Bruce, de broer van Clyde, zich met zijn vrouw Blanche bij het tweetal voegt. Als Barrow Gang verwerven ze zich enig aanzien in de Amerikaanse pers en ze zijn ijdel genoeg om daarvan te genieten. Rovend en moordend trekken de bendeleden rond, totdat ook voor hen het onvermijdelijke einde aanbreekt: op 23 mei 1934 vallen ze een in hinderlaag. Ze worden ervan verdacht dertien moorden te hebben gepleegd.
Het idee voor de film kwam van twee Amerikaanse journalisten, die vervolgens een scenario schreven dat ze aanboden aan de Franse regisseur Francois Truffaut. Deze zag de mogelijkheden, kon zelf geen tijd vrijmaken en tipte Warren Beatty. Hij kocht het scenario en liet scenarist Robert Towne het verhaal nog eens herschrijven. Beiden hadden een film voor ogen die afweek van de gebruikelijke Hollywoodbraafheid op het gebied van seks, geweld en moraal. Zo kwam er een film tot stand die filmmaatschappij Warner Bros totaal niet beviel. Bonnie and Clyde kostte tweeënhalf miljoen dollar; men bood Beatty veertig procent van de winst aan en vertoonde de film in kleinere, tweederangs bioscopen. Omdat critici de film bleven prijzen en fans steeds massaler toestroomden, stond de maatschappij met tegenzin toe dat de grote theaters in de wereldsteden aan de beurt mochten komen. In 1968 kreeg de film twee Oscars; hij zal ruim vijftig miljoen dollar opbrengen.
Regisseur Arthur Penn had natuurlijk ook zijn eigen inbreng en Warren Beatty, die niet alleen de hoofdrol speelde maar ook producer was, wenste in alles gekend te worden. Veel ruzies dus over een rolprent die overduidelijk afwijkt van de grauwe realiteit, en daarom nog altijd boeit. Zo zijn de toen nog onbekende Faye Dunaway als Bonnie en Beatty als Clyde veel te knap, draagt Faye prachtige, modieuze kledij, waarbij een baret hoort die de sensatie van het modeseizoen wordt. Beiden krijgen ook een eigen karakter mee. Bonnie zal op mensen gaan schieten, maar ze verlangt ook naar haar moeder en begint in te zien dat hun leven nooit meer rustig zal zijn. Banken beroven en vluchten voor de politie, meer zit er helaas niet in. Clyde blinkt uit in machogedrag, dus wild autorijden, roven en schieten, maar hij is, tot ontzetting van Bonnie, impotent. In zijn naïviteit gelooft hij in de mogelijkheid in de ene staat te wonen en in een andere de banken te overvallen.
Penn maakt gretig gebruik van het Texaanse landschap, de ruimte van het platteland en de stoffige wegen om de rooftochten en de achtervolgingen in beeld te brengen. Maar hij wilde, net als Beatty, ook komische en romantische scènes, waardoor afwisseling gewaarborgd werd en de vaste Hollywoodformules doorbroken. Toen hem aangeboden werd deze film te regisseren, weigerde hij aanvankelijk; hij had net twee teleurstellende producties afgeleverd. Bonnie and Clyde zal, commercieel gezien, zijn grootste succes worden.
Bonnie and Clyde. Regisseur: Arthur Penn. Acteurs: Warren Beatty, Faye Dunaway, Gene Hackman, Michael J. Pollard. Land: Verenigde Staten. Uitgebracht: in 1967.
