Zó heeft u Geraldine Chaplin en Jane Fonda nog nooit ontmoet: oudere vrouwen, de een met diepe rimpels, de ander met een onnatuurlijk strak getrokken huid. Beiden niet meer jong en slank, maar bejaard en mager. Ze behoren tot een vriendengroepje van vijf, dat al vele jaren intiem met elkaar omgaat. De twee echtparen en een vrijgezel weigeren in een verzorgingstehuis te trekken, maar besluiten gezamenlijk in de grote woning van één van hen de ouderdom het hoofd te bieden.
Natuurlijk hebben de senioren last van kwalen. Een zwak hart, uitzaaiingen, beginnende dementie, daar valt allemaal niet zo veel aan te doen. Als je halverwege de zeventig bent, resten je slechts het verven van je haar, het dragen van een toupet en het tolereren van een kunstgebit om de tand des tijds te weerstaan.
Deze luchtige toon overheerst in "Tous Ensemble" ( Frankrijk, 2011; regisseur Stéphane Robelin), zodat het serieuze thema van de ouder wordende mens voor alle toeschouwers verteerbaar blijft. Toch jammer. Een film over mensen die aan de rand van het leven staan, verdient beter. Waarom geen indringende confrontatie met het verleden? Of een pittig gesprek over heden en verleden, dromen en verlangens die nooit uitgekomen zijn? Volwassen kinderen die kritische geluiden laten horen? Allemaal vermeden om een zo'n groot mogelijk publiek te bereiken? Diepgang, gecombineerd met subtiele humor, zou "Tous ensemble" goed gedaan hebben. Dat bewijst het geslaagde fragment waarin Claude, eens charmeur, altijd charmeur, ten overstaan van de vier anderen zijn avances van lang geleden moet toegeven. Men vergeeft en omarmt hem. Saamhorigheid, vriendschap, iets belangrijkers is er niet in deze laatste jaren. Maar ik vrees toch dat die dementerende oude man zijn overleden vrouw voortdurend zal blijven zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten