Hoe banaal kan een dag in Nederland wel niet eindigen? In gedachten verzonken verlaat ik 's avonds om half elf mijn favoriete bioscoop om mijn trouwe fiets op te zoeken. Hij staat, vakkundig afgesloten, op zijn veilige plekje bij de ingang, bestraald door het licht dat uit een naburig venster valt. Maar ik zie hem niet. Hij is weg. Hij is weg! Vol ongeloof stroop ik alle zijstraten af die me voor de voeten komen. Als tienduizenden Nederlanders vóór mij bid en smeek ik inwendig dat ik hem ergens aantref, in welke ellendige toestand dan ook. Mijn oude makker blijft onvindbaar.
Agressieve gevoelens maken zich van mij meester. Twaalf jaar lang heb ik hem bereden, schoongespoten, gerepareerd. En dan komt een nonchalante onverlaat langs en sleept mijn geliefde karretje weg. Morgen ga ik naar de politie.
De agent ontfermt zich over mijn slot - , sleutel - en framenummer. Hij kan me niet vertellen hoe groot de kans is dat ik mijn tweewielige vriend terugkrijg. Ik overweeg de aanschaf van een goede gebruikte; een nieuwe fiets durf ik niet meer aan. Weer een diefstal zou moordlust in mij opwekken. Een zoektocht langs de stations van Blerick en Venlo levert af en toe slechts valse hoop op.
Twee dagen na de roof wandel ik, dagdromend over mijn rollende kameraad, naar huis. Op zo'n honderd meter van mijn woning, bij een kruising, kijk ik naar rechts. Tien meter verderop staat, voor een leeg pand, midden op het trottoir, omspoeld door zonlicht, uitdagend neergeplant, een Batavus, mijn merk. Langzaam loop ik op hem toe. Hij blijft op die van mij lijken. Ik sta naast hem. Het wat ingezakte zadel klopt, die nieuwe bel ook, en...kijk daar...die krasjes op het stuur...Het is hem. Het is hem!
Terwijl ik mijn bloedeigen karretje liefkoos - tenslotte heeft hij een paar bewogen dagen achter de rug - denk ik koortsachtig na. Deze kans komt nooit meer terug. Resoluut til ik de Batavus op en half hollend sleep ik hem weg, vastbesloten mijn eigendom desnoods met mijn leven te verdedigen. Als ik hijgend mijn huis bereik, stal ik mijn fiets in de garage, om vervolgens alle hekken, deuren en ramen die ik tegenkom af te sluiten. Binnen pak ik haastig de papieren erbij teneinde de nummers te controleren. Ja! Na twee dagen terug! Wat heerlijk dat Het Toeval zo bereidwillig meewerkt om een dief met zijn eigen methode te bestrijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten