"Morgen ga ik van je weg", zei de vriendin van Gerrit. "Ik hou van je, maar ik wil meer avontuur in mijn leven." Verrast was Gerrit niet, hij kende zijn Carla. "Dan breng ik je op tijd naar het station", beloofde hij. Het bleef die avond wel heel erg stil tussen hen.
De volgende ochtend stond Gerrit vroeg op om een uiterst smaakvol ontbijt samen te stellen. Toen Carla beneden kwam, kon ze een zucht van bewondering niet onderdrukken. Ze aten beiden langzaam, af en toe een enkel woord sprekend. Gerrit vroeg haar niet waar ze naartoe wilde. Hij wist dat die vraag haar zou ergeren.
Het afscheid voor het station was kort. Ze kusten elkaar kuis op beide wangen, elk oogcontact vermijdend. "Je wil niet blijven?" vroeg Gerrit voor de vorm. "Maak het niet nog moeilijker", antwoordde Carla. Ze pakte haar koffer op en liep zonder om te kijken weg.
Een maand later was ze weer terug. Ze vertelde niet waarom, maar Gerrit merkte aan haar dat ze het prettig vond een vertrouwde omgeving om zich heen te hebben. Of ze hem ook gemist had, wist hij niet. Slechts een vluchtige omhelzing was zijn deel. En hoewel hij haar met de uiterste zorg omringde, nam haar onrust al gauw weer toe. Favoriete tijdschriften bleven ongeopend liggen, vriendinnen werden niet bezocht, haar uiterlijk verwaarloosde ze. Kennelijk lonkte de horizon. "Breng me volgende week maar naar Schiphol", verzocht ze uiteindelijk.
Op de avond voor haar vertrek met opnieuw een onduidelijke bestemming dekte Gerrit de tafel met hun fraaiste bestek en hun duurste servies. De maaltijd die hij liet komen, was van uitzonderlijke kwaliteit, en werd afgesloten met haar 'guilty pleasure': een onafzienbare berg roomijs. Veel praten deden ze overigens niet.
Het afscheid, in één van die reusachtige hallen van Schiphol, was emotioneler dan hij had verwacht. Hij zag tranen in haar ogen en haar omhelzing was teder genoeg om hem hoop te geven. Die nacht voelde hij zich eenzamer dan ooit.
Twee maanden later trof hij haar in hun huis aan, bezig met het uitpakken van haar koffer. Ze liep neuriënd rond, maar stopte daarmee toen ze hem zag. Hoewel slonzig gekleed en onopgemaakt, bleef ze voor hem de aantrekkelijkste vrouw ter wereld. Maar toen Carla een half jaar daarna meldde dat ze een reis met een passagiersschip had geboekt, namen gevoelens van onmacht en moedeloosheid bezit van hem. Hij besloot geen enkele verleidelijke actie te ondernemen.
Het afscheid verliep anders dan de vorige keren. Hij mocht niet mee tot aan het schip; het lange laatste stuk wilde Carla alleen afleggen. Er lag een vastberaden trek rond haar mond, die hij niet eerder bij haar gezien had. Ze keek hem indringend aan, streelde zijn haar, zei zacht: "Dàg." En plotseling liep ze van hem vandaan, haastig, als iemand die een plicht te vervullen heeft. Gerrit bleef haar nakijken totdat ze oploste in de menigte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten