Toen hij merkte dat de muren tegen hem begonnen te praten, begreep Gerrit dat hij gezelschap moest gaan zoeken. Vier jaar geleden was zijn vrouw na een lang ziekbed overleden. Als man van middelbare leeftijd had hij tijd nodig gehad om zich een nieuwe leefstijl aan te meten, maar het was hem inmiddels duidelijk geworden dat hij niet alleen wilde blijven. Een leuke, lieve vrouw leek hem wel wat. Alleen: hoe vind je haar?
Aanvankelijk had Gerrit totaal geen last van eenzaamheid gehad. Hij durfde het eigenlijk aan niemand te vertellen, maar in de beginfase beviel het alleen zijn hem wel. Die vrijheid! Hij kon nu opstaan wanneer hij wilde, diep in de nacht, na de nodige glaasjes, zijn bed opzoeken, op zaterdagmiddag op tv drie voetbalwedstrijden achter elkaar bekijken. Er was geen mens die hem tot de orde riep. "Leg nou dat boek eens weg", "Word het niet eens tijd om in de tuin te gaan werken?' of "Houd je die broek vandaag aan?" waren opmerkingen uit een recent verleden, die hem toen hinderden en nu niet meer gemaakt werden. Maar na verloop van tijd miste hij zijn Joke steeds meer, klonken zijn voetstappen hol in het lege huis en verlangde hij naar de intimiteit die alleen een lieftallige vrouw een man kan bieden.
Hij zocht in zijn directe omgeving; tenslotte had hij zijn geboortestad niet verlaten, was hij lid geweest van diverse verenigingen en kon hij makkelijk met mensen omgaan. Tot zijn genoegen merkte hij dat hij nog goed in de markt lag. Weduwen en gescheiden vrouwen van zijn leeftijd toonden interesse. Dinertjes, verjaardagen, bioscoop - en theaterbezoek, recepties: Gerrit had geen bemiddelingsbureaus nodig om alleraardigste dames tegen te komen. Uiteindelijk bleven er twee over: Aaltje en Moniek.
Beiden waren een stuk jonger dan hij, wel zo'n vijftien jaar. Gerrit vond dat wel gênant voor de dames van zijn eigen leeftijd, die hem daarop ook wel aankeken, maar ja, Aaltje en Moniek waren toch wel wat frisser en moderner. En het streelde natuurlijk zijn ijdelheid dat ze zo dol op hem waren. En dat was het probleem: wie van de twee? Aanvankelijk leek Aaltje het pleit te winnen. Ze kleedde zich voortreffelijk, lachte uiterst charmant, bezocht gewillig musea, waar ze ook goede opmerkingen plaatste, maar ze viel uit haar beheerste rol toen Gerrit Wilders kraakte en een links politiek standpunt innam. Alle populistische clichés rolden uit haar mond. Weg was haar innemende glimlach, verdwenen de bedwelmende geur van haar parfum. Gerrit wist het meteen: over en voorbij.
Ook Moniek viel door de mand. Ze was een type vrouw dat op straat wordt nagestaard, door bouwvakkers nagefloten, voor wie een bewonderend gemompel opstijgt in een chic restaurant met veel mannen. Maar saai! Ze kon Gerrit eindeloos vervelen door lang uit te weiden over het beste wasmiddel, de goedkoopste asperges, de lekkerste koffie.Haar verleidelijke uiterlijk botste met haar alledaagse innerlijk. Wat nu?
Gerrit heeft besloten dan maar alleen te blijven. Hij is lid van twee kaartclubjes, een biljartvereniging en een fietsgroepje. Op zondag gaat hij naar voetbalwedstrijden kijken van amateurclubs. Dat vult toch al gauw een hele middag. Voor de wedstrijd een kopje koffie, in de rust het eerste pilsje, na de wedstrijd in de kantine nog wat nababbelen. En ja, de juffrouw die altijd bedient bij Quick Vooruit lacht altijd zo vriendelijk tegen hem. Caroline heet ze. Vorige week knipoogde ze zelfs naar hem. Zou zij...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten