Eerzuchtige voetbalvaders dromen van een zoon zoals hij. Freddy kon alles met een bal, was snel, behendig en schoot als jongen van twaalf al net zo hard als een volwassen man. Elke leider van de teams waarin hij speelde, riep tegen zijn medespelers: "Alle ballen op Freddy!" Zijn vader stond dan glunderend langs de lijn, bewonderend omringd door andere pa's, die diep in hun hart zó jaloers waren, dat ze hoopten op ongelukkige momenten van de ster in wording. Maar dat gebeurde zelden; al spoedig kwamen de managers op Freddy's vader af om zich voor te stellen en hun kaartje af te geven. Het profvoetbal lonkte.
School was toch belangrijker voor hem dan men dacht. Fred was zich er al jong van bewust dat een sportcarrière ook snel voorbij kan zijn. Had zijn concurrent Jimmy niet een dubbele beenbreuk opgelopen? Die was nu al blij dat hij maar een beetje hinkte. Maar met al die trainingen en wedstrijden in een week zat veel huiswerk maken er niet in. De havo werd verwisseld voor de mavo. Voor de leuke meisjes maakte het niet uit. Hij koos er een die hem slaafs volgde en zelfs bereid was om zijn sporttas van de auto naar het kleedlokaal te dragen.
De echte verleidingen kwamen toen hij het Nederlands elftal haalde en de grote clubs van Europa serieuze interesse toonden. In discotheken werd hij benaderd door attractieve vrouwen die wel tien jaar ouder waren; mannequins van naam en allerlei fotomodellen lieten weten graag met hem naar shows, galadiners of feesten te gaan. Geld was al lang geen onderwerp van gesprek meer. Toen hij in Engeland op het hoogste niveau voetbalde, had Fred een tijdlang de gewoonte om elke week 80.000 pond van de bank te halen en die in dezelfde week op te maken. Er zaten in de kleedkamer elftalgenoten naast hem, die telefoontjes, afgezet met diamanten, lieten zien. Met zijn Russische teamgenoten bezochten ze na elke wedstrijd de exclusieve nachtclubs van Moskou en bestelden flessen champagne van een paar duizend euro, die ze vaak niet eens opdronken.
Inderdaad, Fred kon de weelde niet aan, de verloedering sloeg toe, de prestaties werden minder. Twee mislukte huwelijken, vier kinderen, een berg alimentatie, dan kan een derde Ferrari er niet meer vanaf. Bovendien gaat het lichaam slijten. Zo tussen zijn dertigste en vijfendertigste begon hij last te krijgen van knieën, achillespezen, rug. Hij werd niet meer opgesteld, alleen kleinere clubjes hadden nog interesse, de zogenaamde vrienden en vriendinnen bleven weg.
Het leven werd grauw, elke dag leek op de vorige. Was er vroeger nog de spanning van de komende wedstrijd, de ontspanning, vreugde of verdriet na een duel, nu gebeurde er eigenlijk niets, behalve dat er af en toe een ex belde om te vragen waar het geld bleef. Voor Fred was het casino een mooie uitlaatklep. Hij belde een taxi die hem naar een grote stad reed, zette een zonnebril en pet op, en ging aan de roulettetafel zitten. Eindelijk opwinding, spanning, winnen of verliezen, zoals hij dat jarenlang had meegemaakt. Maar inderdaad, het casino wint uiteindelijk altijd.
Vorige week zag ik Fred terug. Er stond een dronken man op straat bij de uitgang van de bioscoop die ik net verliet. Hij riep: " Mensen, ik vind er hier niets meer aan! Jullie wel? Ik ben Fred, ik heb vroeger gevoetbald, weten jullie nog?"
Niemand, reageerde, iedereen liep door. Hij keek me aan, maar herkende me niet. Tsja, het is waar: roem en geld zijn slecht voor een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten