En ineens stond ze voor hem: Lydia. Tsjonge, dat was lang geleden. Ze sloegen aan het rekenen. Zo'n dertig jaar? Ja, dat zou best weleens kunnen. Dat ze elkaar nog herkenden...
Gerrit en Lydia hadden samen op de lagere school gezeten, zoals dat toen heette, en daarna jaar na jaar op de middelbare. Ze gingen samen op dansles, vierden elkaars verjaardag en trokken er een keer met de fiets op uit voor een toertocht van twee weken. Iedereen hoorde in de verte de huwelijksklokken al luiden, maar die tocht duurde slechts één week. Daarna ontweken ze elkaar voortdurend.
Want Gerrit bleef zo netjes. Hij haalde haar nooit aan, sloeg geen arm om haar heen en van kusjes was al helemaal geen sprake. Als Lydia er met haar hartsvriendinnen over had, reageerden die vol onbegrip. Blijft hij altijd van je af? Houdt hij constant zijn handen thuis? Nou, nou...
Zo ging ieder zijn eigen weg. Gerrit deed geschiedenis in Leiden, Lydia vertrok zelfs naar het buitenland, om uiteindelijk weer naar Nederland terug te keren. En nu, na al die jaren, hier op de reünie van hun oude school...
Ze staren. Hij met grijs haar en een bril, maar qua postuur net zo sportief als vroeger. Zij wat ronder en wat rimpeliger, maar wel met die vrolijke, wat spottende oogopslag van toen. Ze vindt hem nog altijd leuk.
Er klinkt muziek: langzaam, romantisch. Zou hij haar vragen? Tot haar aangename verbazing pakt Gerrit haar hand en leidt haar naar de dansvloer. Ze dansen steeds dichter tegen elkaar aan. Tot haar onuitsprekelijke verrukking legt hij zijn hoofd tegen het hare.
Rimpelwang tegen rimpelwang. Eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten