Het is eigenlijk wel begrijpelijk dat Dexter aanvankelijk niet zo op Emma valt. Ze ziet er die avond, 15 juli 1988, als ze met de hele groep viert dat ze allemaal geslaagd zijn voor hun eindexamen, wat truttig uit. Haar bril is te groot, haar mond te breed, vol met van die slagtanden, het haar te lang. Zeker, Dexter wil wel met haar naar bed, maar komt daar al snel van terug. Als broertje en zusje brengen ze de nacht door. De volgende dag sluiten ze vriendschap. Ze spreken niet over liefde, hoewel het voor de toeschouwer duidelijk is dat Emma het zwaar te pakken heeft. Dexter is praktischer. Hij stelt 's middags voor om af te maken wat ze die nacht verzuimd hebben, en Emma wil wel. Op weg naar huis en bed ontmoeten ze echter Dexters ouders; na het officiële handenschudden neemt ze razendsnel afscheid. Net niet. Een verkeken kans.
Elk jaar op 15 juli zien we hoe het met Dexter en Emma gesteld is. De kijker weet meer dan Dexter, want ze mag dan tegen hem de pose van het vriendinnetje Maar Er Is Niks Tussen Ons aannemen, ze lijdt als Dexter frank en vrij over zijn talloze affaires vertelt. Ze wendt dan haar hoofd af, haar gezicht betrekt, tranen springen in haar ogen. Geraffineerd stil spel van actrice Anne Hathaway, waardoor de toeschouwer snel haar kant kiest.
Als Dexter zijn tv - baan verliest, wordt híj kwetsbaar. Hij heeft Emma nodig, waardoor zij helemaal opbloeit. Beiden beseffen dat ze niet zonder elkaar kunnen. Het is zoals een teleurgestelde minnaar van Emma tegen zijn concurrent toegeeft: " Ik haatte je, maar Emma maakte van jou een fatsoenlijke kerel, terwijl zij altijd opfleurde als ze jou zag."
Jonge mensen die voor elkaar geschapen zijn, uit elkaar drijven, elkaar toch weer opzoeken, de weemoed van het afscheid nemen: dit alles zorgt ervoor dat je de film " One Day" in je hart sluit. En Anne Hathaway natuurlijk. Geef haar maar een Oscar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten