Omdat Charlotte het echte leven van Londen in 1880 zoveel beter kent dan haar vader, de society - arts, en diens jeugdige assistent Mortimer Granville, begrijpt ze het succes van hun praktijk veel beter dan de beide naïeve mannen. Zij behandelen dames die last hebben van hysteria, een ziekte die gekenmerkt wordt door plotselinge huilbuien, onverwachte woedeaanvallen, onvervulde verlangens. In de allerergste gevallen moet de baarmoeder eruit, maar de twee artsen weten door manuele bekkentherapie spasmen bij hun patiënten op te roepen, waardoor ze ontspannen en er zich zelfs gelukzalige gevoelens van hen meester maken. Mortimer is zó actief met zijn rechterhand en zó geliefd bij de deftige, rijpere vrouwen dat de kramp geregeld toeslaat. De medici geloven dat het hier gaat om opgekropte zenuwen die door hun behandeling weer in het gareel gebracht worden, of iets dergelijks.
Je kunt het ze ook niet helemaal kwalijk nemen. De medische wetenschap stelde in de negentiende eeuw niet zoveel voor. Aderlaten en pillen slikken, veel meer was er niet, moet Mortimer geschokt vaststellen. Híj weet dat er bacteriën bestaan en begrijpt dus het nut van handen wassen, maar dat zijn nieuwigheden waar de gevestigde orde de schouders voor ophaalt. En over seksualiteit werd in de hogere kringen nauwelijks gesproken. Seks was primair bedoeld voor de voortplanting, mannen konden daar nog wel plezier aan beleven, maar zoiets dierlijks te veronderstellen bij de madonna 's die handwerkten en piano speelden in hun luxueuze huizen? De toenmalige, vooral uit heren bestaande medische wereld, wist van niks.
Maar Charlotte werkt als rijkeluisdochter in arbeiderswijken, waar mannen, vrouwen en kinderen een hard bestaan leiden, vol armoede, geweld en verkrachting. Ze heeft constant geld nodig, maar gedreven door de wil een onafhankelijk, nuttig bestaan op te bouwen, zet ze door en opent zo langzaam de ogen van Mortimer. "Hysteria bestaat helemaal niet. Jullie bevredigen verveelde vrouwen die thuis alleen maar hun handwerkje hebben en egoïstische echtgenoten die lusteloos de liefde bedrijven." Na verloop van tijd ziet Mortimer in dat ze gelijk heeft.
De Engelse film "Hysteria" (2011; met als regisseur een vrouw: Tanya Wexler) is een geslaagde, romantische komedie over een serieus onderwerp, die een verrassende wending kent. Wexler had het in een interview over een film van, voor en over vrouwen. Mannen maken inderdaad een klunzige indruk, zo rond 1900. Naar het gierende gelach van dames tijdens en na de film te oordelen, biedt "Hysteria" kennelijk veel herkenbare taferelen. De diagnose " hysteria " werd in Engeland overigens in 1952 afgeschaft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten