MOORD IN DE BLOEDSTRAAT

We kennen haar als die goed uitziende jonge vrouw met stralend witte tanden en bescheiden stem. Ze zat bij Pauw & Witteman en De Wereld Draait Door om haar boeken “Sonny Boy”, “Bernhard” en de biografie van Annie M.G. Schmidt te presenteren. Maar wie wist dat ze vijf jaar lang misdaadverslaggeefster geweest is en in staat bleek mensen van allerlei slag aan het praten te krijgen over vooral minder opvallende criminele gebeurtenissen?

 

Annejet van der Zijl (geboren in 1962) selecteerde  de tien geschiedenissen die haar het meest bevielen en bracht ze in 2013 bij elkaar onder de titel “Moord in de Bloedstraat en andere verhalen”. Als rechtgeaard journaliste start zij elk stuk met de feiten: plaats, datum, misdaad. Vervolgens gaat ze op onderzoek uit. Ze spreekt met iedereen die wat zou kunnen weten over de toedracht en de achtergronden: daders, slachtoffers, familieleden, buurtbewoners, vrienden, rechercheurs, rechters, advocaten. Dan blijkt dat een misdrijf nooit op zichzelf staat. Jeugdtrauma’s, verstoorde familieverhoudingen, immigratieproblemen, ze kunnen er allemaal toe bijdragen dat een uiterlijk normaal mens tot daden komt die hem de rest van zijn leven zullen  achtervolgen.

 

Neem nu Koos uit “De duivel en de bollenkweker”, mijn favoriete verhaal omdat de raadselachtigheid van de mens hier in volle omvang duidelijk wordt.  Een wat oudere, door en door keurige, voormalige bollenkweker die al bijna 25 jaar getrouwd is, wordt ervan verdacht gedurende enkele maanden zijn vrouw aan het vergiftigen te zijn. Koos dient haar in piepkleine hoeveelheden het spul toe, ziet hoe haar gezondheid verslechtert, zit erbij als ze pijn lijdt en overgeeft, weet dat de dood haar tegemoet snelt. Een braaf, ordentelijk huwelijk, een fatsoenlijke, wat onderdanige echtgenote. Koos toont geen berouw, voelt zich eigenlijk een slachtoffer. Zijn vrouw vraagt zich af of ze niet al die jaren een monster in huis heeft gehad.

 

Ook fascinerend vind ik “De honkballer”, met wie Judsel Baranco bedoeld wordt, eens Nederlands meest getalenteerde speler. Annejet zoekt hem op in de Arnhemse koepelgevangenis; hij is dan pas 28 jaar, maar heeft al veel meegemaakt. Op zijn twaalfde kwam hij van Curacao naar Nederland. Altijd in de watten gelegd vanwege zijn charme en zijn enorme talent lukte het hem hele reeksen verzorgers, pleegouders, bestuursleden, trainers telkens weer teleur te stellen. Hij beloofde van alles, maar hield zich aan geen enkele afspraak en deed alleen waar hij zin in had. Antilliaanse trots en Nederlands plichtsgevoel botsten op elkaar. Zijn cocaïneverslaving bracht hem tot diefstal, berovingen, gevangenisstraf. Hij schaamt zich,  maar uiteindelijk kotsen zelfs de Antillianen hem uit. Het lijkt wel of zelfvernietiging hem drijft.

 

Dit is een goede bundel. Dit zijn indrukwekkende verhalen. Annejet van der Zijl kan in een beperkt aantal bladzijden een hele, voor velen onbekende, wereld oproepen vol misstanden, onbegrip, daders en slachtoffers.  Omdat volwassenen vaak net zijn als kleine kinderen die ook willen weten hoe het nu verder gegaan is: elke geschiedenis rondt zij af met een epiloog. En als u een hekel heeft aan een happy end: in elk verhaal loopt het slecht met iemand af.