In de buurt van het kruispunt waar het Parijse theater l'Odéon ligt, bevond zich in de jaren zestig het café Condé. Het werd vooral bezocht door studentikoze types, zo tussen de negentien en vijfentwintig jaar. Ook wat oudere mannen, over wie het gerucht ging dat ze met boeken en schilderijen te maken hadden, kwamen er geregeld om te kaarten, te dobbelen, te roken en te drinken. Toen Louki er voor het eerst binnenstapte, viel ze meteen op. Een jeugdige brunette met groene ogen die alleen binnenkomt en zwijgend achteraan een tafeltje zoekt, wekt interesse. Eenmaal stamgast bleek dat ze meer dan de anderen aandacht besteedde aan haar kleding. Altijd glanzende nagels die haar fijne handen nog beter deden uitkomen, bevestigden het beeld van een jonge vrouw die verschilde van haar omgeving. Maar ze viel niet uit de toon. Ze sprak niet veel, schoof aan bij de tafels met de grootste druktemakers, dronk haar glas en vertrok vaak pas als de kasteleinsvrouw ging sluiten. Net toen iedereen aan haar gewend was, bleef ze weg, voor altijd.
Louki heette eigenlijk Jacqueline, ontdekte een privé - detective. Opgevoed door een alleenstaande moeder, met slechts een enkeling die zich om haar bekommerde, dwaalde ze al jong door de wijken van de wereldstad Parijs, vol anonieme mensen en vluchtige ontmoetingen. Wat ouder geworden, minder schuchter ook, sloot ze vriendschappen, begonnen mannen haar te ontdekken. Wanneer de banden echter te intiem werden, vluchtte ze. Sterker nog: dan pas voelde ze zich echt gelukkig. Louki, de stamgasten, Parijs...wat hebben ze met elkaar te maken?
Vier vertellers voert Patrick Modiano op als hij in zijn korte roman In het café van de verloren jeugd (2007) wil schilderen hoe grauw en verlaten het leven in een miljoenenstad kan zijn. Mensen zijn slechts passanten die even met elkaar te maken hebben en dan weer verdwijnen. Parijs speelt daarin een belangrijke rol en is daarom óók een hoofdpersoon. Het boek staat vol met namen van echt bestaande straten, winkels, metrostations. De stad wordt voorgesteld als een organisme dat daadwerkelijk het leven van zijn inwoners beïnvloedt. En Louki? Ook zij komt en verdwijnt, heeft lief en blijft geheimzinnig. Zoals waarschijnlijk wij allemaal.
Een boek van heimwee en melancholie en eenzaamheid, verteld op zachte, meelevende toon, waarin je de tochten van de personages met de vinger kunt volgen op een gedetailleerde kaart van Parijs. Patrick Modiano (geboren in 1945), een gevierd schrijver in Frankrijk, winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur in 2014, heeft al meer dan dertig romans geschreven. Ik weet wat mij te doen staat.
Patrick Modiano, In het café van de verloren jeugd. Vertaald door Maarten Elzinga in 2008. Uitgeverij Querido; in 2014 verscheen de laatste druk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten