Hoewel hij toch vooral met dode mensen te maken heeft, is John May tevreden met zijn beroep. Als gemeenteambtenaar van Kensington ontfermt hij zich over hen die eenzaam zijn gestorven. Hij laat hun woning ontruimen, regelt de begrafenis, zorgt voor passende muziek en tracht in contact te komen met nabestaanden. Soms ontmoet hij zo een vrouw die tien jaar alleen met haar poes leefde aan wie ze brieven schreef, dan weer luistert hij beleefd naar een zoon die zijn achternaam veranderd heeft uit woede over een ondeugdelijke vader. Telkens doet John zijn uiterste best om de begrafenis of crematie tot een waardig afscheid te maken, en daarmee bedoelt hij: in aanwezigheid van zoveel mogelijk vrienden en familieleden. Maar dat lukt zelden. Haast altijd is hij, op de priester na, de enige, zowel in de kerk als op het kerkhof.
Waarom al die inspanningen? Moet hij van zijn chef? Nee, die vindt dat John veel te langzaam werkt en daarom te duur is. John voelt zich met deze eenzamen verwant. Ze behoren, in zijn gedachten, tot zijn kennissenkring. Ze vullen zijn dagen: hij verdiept zich in hun levens, verzamelt gegevens en plakt hun foto's in een apart album. Geregeld bladert hij daar doorheen, vrienden en vriendinnen bekijkend die hij nooit ontmoet heeft. Hij is zoals zij. John gaat met geen mens om en woont alleen, maar toch...ongelukkig is hij niet. Plichtsgetrouw, altijd beleefd en steeds bereid anderen een dienst te bewijzen, zo rijgen de jaren zich aaneen. Als Billy Scott - ruziemaker, boef, zwerver, alcoholist - dood wordt aangetroffen, verandert Johns rimpelloze leventje echter aanmerkelijk.
Still Life (2013), van de in Engeland wonende Italiaan Uberto Pasolini, is een intieme, gevoelige film over eenzaamheid, hoe mensen daarmee omgaan en hoe ze zo geworden zijn. Met Eddie Marsan in de hoofdrol wordt u in weinig woorden en dankzij goedgekozen beelden een ontroerend verhaal verteld, met een prachtig slot, over de kwetsbaren onder ons. U moet hem maar gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten