De al wat oudere schrijver Jean Daragane was al geen mensenvriend, maar nu mijdt hij zelfs elk contact. Gaat u maar na: hij heeft de laatste drie maanden niemand gesproken, de telefoon is al geruime tijd niet overgegaan, geen enkele vrouw speelt een rol in zijn leven en van kinderen is al helemaal geen sprake. Ook over familieleden horen we niets, behalve dan dat hij alle banden met zijn moeder lang geleden verbroken heeft. Zijn adresboekje is hij kwijt, maar na diep nadenken moet hij vaststellen dat niemand die daar in stond iets voor hem betekend heeft. De hitte die Parijs momenteel teistert houdt hem binnen, wat zijn eenzaamheid versterkt, maar toch: ongelukkig is hij niet.
Daarom staat hij echt niet te popelen als een meneer Ottolini zich meldt met de mededeling dat hij het adresboekje gevonden heeft en of ze een afspraak kunnen maken. Hij stemt uiteindelijk toe, omdat de man hem op een aparte manier toespreekt: meeslepend en een tikkeltje dreigend. Wat hij echt van Daragane wil, blijkt als hij hem ontmoet in het gezelschap van een aantrekkelijke vriendin. In zijn debuutroman, zo'n veertig jaar geleden geschreven, had hij een bepaalde persoon beschreven. Wat weet Daragane van hem af? De man was wellicht betrokken geweest bij een misdrijf. En hij staat ook in dat adresboekje. Ottolini blijkt zich helemaal in het leven en werk van Daragane verdiept te hebben. Zijn vriendin komt langs, ze bellen hem op, verwijzen naar gebeurtenissen uit zijn jeugd. Wat willen ze? Hem chanteren?
Daragane herinnert zich zó weinig, dat ze er moedeloos van worden. Maar door al dat gevraag is zijn geheugen op toeren gekomen. Waarom schreef hij die eerste roman? Dat was toch vooral om die vriendin van zijn moeder te bereiken, in de hoop dat ze zou reageren. Waarom had hij de eerste twee hoofdstukken van dat boek geschrapt? Waren ze al te pijnlijk autobiografisch? Waarom zei het begrip 'thuis' hem niets? Als een detective speurt Daragane rond in zijn eigen jongensleven, dwalend door Parijs en omgeving, terwijl hij verdrongen herinneringen wakker schudt en voormalige kennissen voorzichtig ondervraagt.
Patrick Modiano, Nobelprijswinnaar 2014, schreef een roman waarin heden en verleden langs elkaar schuren, zodat het nut van verdringen, de noodzaak van vergeten en de gevolgen van een jeugd zonder liefde zichtbaar worden gemaakt. Maar het boek gaat ook over ù. Misschien helpt het als u weet waar uw diepste angsten vandaan komen.
Patrick Modiano, Om niet te verdwalen. Oorspronkelijke titel Pour que tu ne te perdes pas (2014). Vertaald door Maarten Elzinga, Amsterdam - Antwerpen, 2015. 152 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten