Mia Farrow had het niet gemakkelijk tijdens de opnames van Rosemary's Baby. Het was natuurlijk geweldig om dankzij haar optredens in de succesvolle tv - serie Peyton Place voor het eerst een echte hoofdrol te krijgen in een heuse Hollywoodfilm, maar manlief zag dat heel anders. Ik doel hier op Frank Sinatra, bezig aan zijn derde huwelijk en bijna dertig jaar ouder dan Mia. Sinatra, gewend om gehoorzaamd te worden, wenste dat zijn vrouw uit die productie stapte en mee ging spelen in de film waar híj net mee bezig was. Mia, een 22 - jarige beloftevolle actrice, liet zich deze kans echter niet ontnemen en weigerde. Roman Polanski, een beroemdheid in Europa en eveneens gezond eerzuchtig, haalde opgelucht adem. Rosemary's Baby, naar een befaamde roman van Ira Levin, was zijn eerste Amerikaanse film; een succes zou voor wereldroem kunnen zorgen. Sinatra echter wilde geen gezichtsverlies lijden en stuurde een advocaat met alle echtscheidingspapieren naar de filmset. "Met tranen in mijn ogen tekende ik alles wat hij me voorlegde," vertelde Mia later.
Haar rol speelt ze overigens met verve. Rosemary trekt met haar echtgenoot Guy, een beginnende acteur, in een ruim New Yorks appartement. Het gebouw heeft een bedenkelijke reputatie; al snel pleegt iemand zelfmoord; soms horen ze spookachtig gezang ergens boven. Rosemary vindt dat hun oudere bovenburen, Minnie en Roman, zich te veel met hen bemoeien, te hulpvaardig zijn, voortdurend met goede raad binnen komen vallen. Dat wordt nog hinderlijker als ze zwanger raakt. Aan Guy heeft ze niets, die bewondert het echtpaar. Rosemary is jong, voor het eerst in verwachting, onzeker, voelt zich voortdurend bedreigd. Natuurlijk ten onrechte, beweert het kleine kringetje van nieuwe bekenden waarin ze zich nu beweegt. Maar Rosemary heeft een helder verstand en kan verbazend scherp observeren. Waarom werd die concurrent van Guy plotseling blind? Waarom raakte haar oudere vriend van vroeger opeens in coma? Is het niet raar dat Guy nu zo vaak gevraagd wordt?
Polanski mag graag appartementen en hun gebouwen gebruiken om te laten zien hoe mensen in deze ruimtes vervreemden, spookbeelden waarnemen, volledig doordraaien. Kijk er Repulsion, Le Locataire (The Tenant), Carnage maar op na. Hier laat hij een aanvankelijk schuchter, volgzaam meisje zich ontwikkelen tot een zelfbewuste jonge vrouw die uiteindelijk krachtdadig het heft in eigen hand neemt, omdat ze beseft dat je als eenling voor jezelf moet opkomen. Horror, gevoed door occulte krachten met een vleugje Faust: zo staat het allemaal in de roman van Ira Levin, die Polanski, tot grote tevredenheid van de schrijver, zorgvuldig en trouw heeft gevolgd. Toen de film in 1968 werd uitgebracht, waren de kritieken jubelend en stroomde het publiek massaal toe. Roman Polanski werd een sterregisseur en Woonde Allen toonde grote belangstelling voor Mia Farrow. Ook nu nog is Rosemary's Baby een film waar je als toeschouwer klamme handen van krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten