Toen scenarioschrijver David S. Ward aan het onderzoeken was hoe zakkenrollers eigenlijk werkten, stuitte hij op het boek The Big Con (Het grote bedrog) van David W. Maurer, uitgekomen in 1940. Maurer beschrijft daarin de trucs en oplichterijen van bedriegers als Fred en Charley Gondorff, JJ Singleton en Eddie Niles. Deze bron gebruikte Ward bij het schrijven van het script van The Sting. Nadat regisseur George Roy Hill dat gelezen had, bood hij meteen aan om de film te regisseren. Robert Redford, die voor de rol van Hooker gevraagd werd, weigerde aanvankelijk, kwam daar later op terug, maar geloofde niet dat de film een succes zou worden. Paul Newman wilde meteen. Van hem zeiden critici dat hij alleen dramatische rollen kon spelen, en dit was de kans om te bewijzen dat komische films hem ook lagen. Beiden ontvingen 500.000 dollar voor hun rol, een topgage voor 1974.
Waar gaat The Sting ook alweer over? Het is september 1936. De jeugdige Hooker (Robert Redford) werkt samen met de veel oudere Luther. Samen bedriegen en beroven ze zó geraffineerd mensen, dat die dat pas merken als de daders gevlucht zijn. Het loopt fout als ze een geldloper van een bende, geleid door de machtige Doyle Lonnegan (Robert Shaw) in de val laten lopen. Kleine crimineeltjes die de grote boss bestelen? Luther wordt het raam uitgeworpen, en vervolgens jaagt iedereen op Hooker. Die krijgt steun van de slimste con man (bedrieger) die er bestaat: Henry Gondorff. Omdat Luther geliefd is in het milieu en men in de onderwereld genoeg heeft van de tirannieke Lonnegan, zijn velen bereid hem een loer te draaien. Onder leiding van Gondorff worden alle registers opengetrokken. Lonnegan moet de steek (sting) van een bij voelen, telkens als hij beseft dat hij belazerd is.
Hill wilde de sfeer van de jaren dertig in Chicago oproepen, en een hommage geven aan de Hollywoodse gangsterfilms uit die tijd. Hij filmde in kleurentinten die daarbij passen, gebruikte kaarten met tussentitels, en Edith Head (veel geprezen, vaak gelauwerd) ontwierp stijlvolle, soms uitzinnige, kostuums, japonnen, hoeden. Voor de muziek koos hij de ragtime van Scott Joplin: licht van karakter, tegelijk een eerbetoon aan de gangsterfilms van toen.
The Sting kun je gerust vaker bekijken: ook al ken je de plot, toch blijft het vermakelijk om te zien hoe ingenieus mensen erin geluisd worden. Dankzij het hoge tempo, de verschillende verhaallijnen en het aanstekelijke spel van de acteurs, blijft de film boeien. Bovendien zit er ook veel herkenbaars in. Het gaat telkens om bedriegers en bedrogenen. Niets is wat het lijkt, iedereen speelt een rol, strooit de ander zand in de ogen om er zelf beter van te worden. Zelfs de kijker wordt op het verkeerde been gezet. En acteurs kom je overal tegen: in het alledaagse leven, in de zakenwereld, in de politiek. Maar echt amusant zijn ze in The Sting.
The Sting. Regisseur: George Roy Hill. Acteurs: Paul Newman, Robert Redford, Robert Shaw. Uitgebracht: 1974.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten