Nooit heeft Gerrit zich zó gelukkig gevoeld als tijdens zijn studentenjaren in Amsterdam. Niemand zat hem op te jagen, geen mens moest wat van hem, allen woonden op veilige afstand: zijn vriendin, zijn moeder, zijn grootouders. Vrijheid alom! Hij had geen problemen met zijn studie, woonde lekker op zichzelf in een bovenwoninkje, en zwierf als jongen uit de provincie nieuwsgierig door de hoofdstad. Lopend, fietsend, trammend, leerde hij Mokum al vrij snel behoorlijk goed kennen.
Op één van zijn zwerftochten, vlak nadat hij de jonge Harry Mulisch in hoge laarzen en lang haar voorbij zag lopen, werd hij in de buurt van het Leidseplein aangesproken door een wat oudere vrouw. In het Engels vroeg ze hem de weg naar het Rijksmuseum. "Dat is voor u nog een aardig eind lopen," antwoordde hij. "Zo'n half uur, schat ik." Ze keek hem met een schuin hoofd speels, onderzoekend, aan. "En voor u?" "Ik denk dat ik er tien minuten sneller over doe," glimlachte Gerrit.
Hij bekeek haar wat aandachtiger. Midden veertig, goed gekapt, zorgvuldig gekleed, vrij klein. Hij had het vermoeden dat hij bij haar in de smaak viel.
"Zal ik met u meelopen naar het museum? De weg daar naartoe is misschien voor een buitenlander niet zo makkelijk te vinden." Dat was eigenlijk niet waar, maar Gerrit voelde zich gevleid door haar, haast onmerkbare, aandacht. Ze knikte glimlachend.
Wat verlegen met de situatie, spraken ze onderweg niet zo veel tegen elkaar. Zij vertelde dat ze Rembrandt wilde zien, vooral The Night Watch. Toch logisch als je een paar dagen in Amsterdam doorbrengt? Bij het museum aangekomen, stuitten ze op een wel heel lange rij bezoekers. De Engelse dame aarzelde, keek om zich heen, snoof de frisse lucht op, en zei: "Het is eigenlijk veel te mooi weer om binnen te zitten. Weet u geen plek om ergens van de natuur te genieten?" "
"Jazeker! Hier in de buurt is het Vondelpark, beroemd in heel Nederland. We nemen even de tram." En zo zat Gerrit, tot zijn eigen verbazing, een half uur later met een redelijk aantrekkelijke, rijpe, Engelse dame op een bankje. Hij mocht haar Julie noemen en ze zat erg dicht naast hem. Hij moest haar uitleggen wie Vondel was, hoe zijn beroemdste toneelstuk heette ( "Gysbrecht van Aemstel, Julie") en waar dat over ging. Omdat ze wilde weten waarom hij dit allemaal wist ( "Ik studeer Nederlandse literatuur, Julie") kreeg hun gesprek een intieme wending. Julie was gescheiden, had één zoon die zich zelden meldde, en hield van reizen. Toen ze even haar hand op zijn arm legde, vielen hem haar smaakvolle ringen op. Financieel zal ze ook wel geen problemen kennen, vermoedde Gerrit.
Opeens stond ze op. " Ik logeer in het Amstel Hotel. Heb je honger? Ik nodig je uit." Een aangenaam, onrustig gevoel begon zich van Gerrit meester te maken. Waar ging dit heen? Wat wilde die vrouw? Tja, eten in het Amstel... als eenvoudige student..in het gezelschap van een charmante lady.... waarom zou je daar 'nee' op zeggen?
In de taxi zaten ze samen op de achterbank, dicht naast elkaar, zodat hij haar weldadige parfum goed kon ruiken. Een visioen van kaviaar, champagne en Porsches drong zich even aan hem op. Ze probeerde zijn hand te pakken, maar die poging wist hij te ontwijken. Wel gaf ze hem een arm en dat liet hij maar zo.
In het Amstel merkte hij aan de manier waarop ze het personeel toesprak en zich door de gangen bewoog, dat Julie gewend was bevelen te geven en gehoorzaamd te worden. Hij ging om met een vrouw van niveau, zoveel was wel duidelijk. Toen ze in het restaurant tegenover elkaar zaten en de consumpties besteld waren, boog Julie zich naar hem over en deed op haast zakelijke toon haar voorstel: " Gerrit, ik bied je aan om een maand lang, samen met mij en natuurlijk op mijn kosten, rond te reizen. Ik denk daarbij aan steden als Berlijn, Parijs, Stockholm. Wat vind je daarvan?"
Gerrit reageerde vooral verbaasd, niet echt enthousiast, haalde zijn schouders op, mompelde: "Je verrast me. Hier heb ik niet op gerekend," en verviel in stilzwijgen. Er gingen enige minuten voorbij; vervolgens stond Julie op met de mededeling: "Ik ga nu naar het toilet. Vertel het me straks maar."
Toen ze na een half uur nog niet teruggekeerd was, begreep Gerrit dat hij niet gretig genoeg was geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten