Wist u dat eeneiige tweelingen, ook al zijn ze apart opgegroeid, innerlijk heel sterk op elkaar lijken? Zo zijn ze beiden bijvoorbeeld heel ongeduldig in een rij, of nemen dezelfde eigenaardige houding aan bij het inslapen, of trouwen vrouwen die er hetzelfde uitzien. Eeneiige tweelingen hebben overigens hetzelfde geslacht. Als je ouders allebei blauwe ogen hebben en jij niet, dan is er ergens iets mis. Frieda Klein kende deze weetjes niet, net zo min als u, maar toen ze betrokken raakte bij de opsporing van een vermist kind bleek al deze kennis van groot nut.
Frieda Klein? Lang donker haar, gemiddelde lengte, altijd kaarsrecht lopend; wandelt graag 's nachts door haar geliefde Londen. Ze woont in een oud huisje in een verscholen straatje. Haar patiënten ontvangt ze daar nooit; dat doet ze op een kantoor elders in de stad. Patiënten? Ze is psychoanalytica, waarbij ze de stelregel hanteert: " Ik ben er niet om mensen te genezen, maar om ze te helpen hun leven weer aan te kunnen. Daarvoor moet ik weten wat er in het hoofd van een patiënt omgaat." Frieda moet iets aantrekkelijks over zich hebben, want mannen raken snel verliefd.
Ze komt in beeld als de politie jacht maakt op een zaak die grote opschudding veroorzaakt: de verdwijning van de zevenjarige Matthew, een jongen met vuurrood haar en sproeten. Laat nu net Alan, 42 jaar, en een patiënt van Frieda, haar eens vertelde dat hij zo graag een zoontje zou willen hebben met rood haar en sproeten? Hij droomt zelfs van hem! Frieda meldt dit bij hoofdinspecteur Karlsson, die op zijn beurt piekert over een onopgeloste zaak van 22 jaar geleden. Toen werd er een meisje van vijf ontvoerd. Nooit ook maar iets gevonden.
En vanaf hier beland je als lezer in een achtbaan van verwikkelingen. De voornaamste personen heb je goed leren kennen, want Nicci French (ik weet het: een echtpaar) heeft Frieda en haar minnaar, haar voormalige leermeester, de klusjesman Josef en vooral Alan en diens vrouw, uitvoerig aan ons voorgesteld, dus nu moeten we eraan geloven. De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op, de een nog verrassender dan de ander. Frieda blijkt een slimme vrouw, die zich goed in anderen inleeft en daarom bij het politiecorps op achting kan rekenen. De lezer steekt wat op over psychoanalyse en genetica, terwijl hij toch ook graag ziet dat de dader(s) wordt (worden) gevonden.
En dan nog de slachtoffers, de achterblijvenden, die weken, maanden, jaren vertwijfeld rondlopen. Terecht heeft Nicci French veel werk van hen gemaakt; ieder moet op zijn eigen manier met de angst, de woede, de vertwijfeling zien te leven. Het resultaat is een heel spannende roman die door de uitgebreide karaktertekening wat traag op gang komt, maar dat bent u allang vergeten als u gulzig al die opzienbarende ontwikkelingen tot u neemt.
Frieda Klein is de hoofdpersoon in een reeks van acht romans, waar in de titel de dagen van de week verwerkt zijn.
Nicci French, Blauwe maandag. Vertaling Irving Pardoen. Ambo/Anthos Amsterdam, 2011. 369 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten