DE VROUW DIE VAN HAAR BEEN AFWILDE

Ik was zo'n meisje dat altijd holde, klom en sprong. Mijn ouders deden me dus al jong op ballet. Echt veel talent had ik niet; daarom begon ik rond mijn twaalfde met tennis en voetbal. Balspelen, heerlijk! Maar op mijn zestiende kreeg ik telkens weer pijn in mijn rechterknie. Stukjes kraakbeen waren losgeraakt en moesten verwijderd worden. Die knie bleef echter gevoelig en het buigen ging moeizaam. Sporten was mijn lust en mijn leven, ik wilde er niet mee ophouden, tot mijn dertigste voetbalde ik in de zaal. Totdat ik op een ochtend, toen ik mijn boodschappen in de gang neerzette, zomaar door mijn been zakte.

Uit het onderzoek bleek dat ik de knie van een zeventigjarige had. Een nieuwe knieschijf zou de oplossing moeten zijn. Dat hielp nauwelijks. Door de pijn zat ik vaker in een stoel dan dat ik liep. Mevrouw Lamers, mijn orthopeed, die mij al die jaren zo trouw terzijde had gestaan, wist het ook niet meer. Ik was veertig, wilde een nieuwe knie, maar eigenlijk vonden we allebei dat ik daar nog te jong voor was. Zo'n knie gaat maar vijftien jaar mee. Maar wat dan?

Toch maar die nieuwe knie, en de pijn kwam steeds terug. Af en toe nam ik, soms wel pittige, pijnstillers, maar daar wilde ik niet aan verslaafd raken, dus de nachten dat ik van pijn niet kon slapen, bleven. Er kwamen nieuwe knieën, er werden zelfs voor de stabiliteit  stalen pinnen geplaatst. Toen de pijn aanhield, volgde er weer eens een onderzoek; daaruit bleek dat de pinnen losgeraakt waren. Een nieuwe operatie volgde. Toen ik erna vol verwachting mijn ogen opendeed, zag ik het teleurgestelde gezicht van de chirurg. Spontaan riep ik: "Dat been moet eraf!"

Ze wilden er niet aan. Ik was pas 59, en een echte medische noodzaak was er niet. Maar al die jaren met die vaak heftige pijnen hadden me murw gemaakt, hadden me ook het plezier in het leven volledig vergald. Weg met die poot! Mijn man vond de gedachte alleen al verschrikkelijk; ik bleef onwrikbaar op mijn standpunt staan

Dat moest ook wel, want er komt van alles op je af. Gesprekken met een andere orthopeed, een fysio, psycholoog, maatschappelijk werkster. Iedereen wilde me tegenhouden, testte me om te kijken of ik het wel echt meende. Nou en of! Als die lieve man van me had gedreigd met een scheiding, had ik niet toegegeven. Weg met dat ellendige been.

Toen de amputatie had plaatsgevonden en ik mijn dekens wegsloeg, zag ik die leegte. Ik was meer dan opgelucht, ik was even volmaakt gelukkig. De verpleegsters wisten niet wat ze zagen. Vooraan in de zestig met één been en dan stralen! En dat is nog steeds zo. 's Nachts heb ik nog weleens fantoompijn, maar die kan ik zelf wegmasseren. De pijnen van vroeger zijn verdwenen, het leven lacht me weer toe, want van nature ben ik eigenlijk een blijmoedig mens. Met mijn prothese kan ik prima lopen en zelfs wat dansen, mijn man is natuurlijk nog bij me, kortom: met één been ben ik een stuk gelukkiger dan met twee. Laat de oude dag nu maar komen!