Eva, een vrouw van middelbare leeftijd, is weliswaar cipier, maar ook in die functie wil ze graag mensen helpen. Op de afdeling waar zij bewaakt, zitten mannen die bereid zijn er alsnog het beste van te maken. Ze begroet allen elke dag met "goede morgen", gebruikt hun voornaam, blijft hoffelijk. Daarom vindt de leiding het verrassend dat ze overplaatsing aanvraagt naar Centrum Nul. Daar zitten de zware jongens, de bikkelharde criminelen. De kijker weet meer. Die heeft gezien dat Eva meer dan normale interesse toont in een lange, gespierde jongeman met een nors gezicht, die enkele dagen eerder daar binnen is gebracht.
Hij heet Mikkel, 25 jaar, en heeft in een andere gevangenis met een mes een medegedetineerde vermoord. De oudere afdelingschef waarschuwt haar: " Op deze afdeling is iedereen gevaarlijk, en vooral volstrekt onvoorspelbaar." Ze blijft geïnteresseerd, zoekt contact, tracht gesprekjes aan te knopen, maar niets helpt. Zijn moeder? Een voormalige buurvrouw? Je blijft als kijker gissen, en dat is natuurlijk ook de bedoeling. Zijn moeder is Eva in ieder geval niet, want de echte komt op bezoekuur.
Volkomen onverwacht laat Eva haar masker vallen; ze gaat volledig door het lint en misdraagt zich. Waarom weet niemand. Het ziet er even naar uit dat ze teruggeplaatst wordt, zeker als ze hoort dat een gevangene van haar vorige afdeling zelfmoord heeft gepleegd. Ze voelt zich schuldig. Kwetsbare mensen laat je niet in de steek. De aalmoezenier geeft haar een wijze les mee: " Verlies je niet in je werk. Probeer wat je hier meemaakt van je af te zetten. Het is maar een baan."
Een andere wijze les krijgt ze van haar chef van Centrum Nul. Ze blijft zich inzetten voor die nukkige, onbenaderbare Mikkel die telkens weer de randjes opzoekt, al helemaal nu hij sinds kort weet dat zij kwetsbaar is. " Sommige mensen zijn nu eenmaal niet te helpen. Leg je daar bij neer." Hij geeft Eva die vaderlijke raad als ze verslagen op een bankje zit en voor zich uit staart. En de kijker staart met haar mee en leeft met haar mee, want ze bedoelde het toch zo goed.
Niet alleen Eva en Mikkel brengen hun leven voor een belangrijk deel achter tralies door, de kijker wordt daar ook nadrukkelijk mee geconfronteerd. Voortdurend zit je door kijkgaten, tralies en half geopende rolluiken te staren, terwijl de achtergrondgeluiden uit klikkende sloten, knarsende deuren en hol klinkende voetstappen bestaan. Dodelijk saaie dagen, eenzaamheid, macht en onmacht bepalen het gevangenisleven, dat regisseur Möller in treffende beelden, met weinig woorden en uitstekende acteurs indrukwekkend weet weer te geven.
In het Deens heet de film Wogter, wat 'bewaker' betekent; de Engelse en dus internationale titel is Sons geworden. Als u de film gezien heeft, en dat moet u zeker doen, dan zult u het met mij eens zijn dat Sons voortreffelijk gekozen is.
Sons. Regisseur: Gustav Möller. Acteurs: Sidse Babett Knudsen, Sebastian Bull. Land: Denemarken. Uitgebracht in: 2024.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten