Met een vergenoegd gezicht nam de oude man voorzichtig plaats op zijn geliefde bankje. De achterdochtige ogen en cynische grijns gaven aan dat deze grijsaard met zijn grove karakterkop zich weinig aan anderen gelegen liet liggen. Een man met een hekel aan vriendelijkheid en een voorkeur voor een knallende, intens beledigende ruzie. Hij wist dat hij nors overkwam, maar dat beroerde hem niet. Wat men van hem vond, liet hem onverschillig. Hoewel haast elke beweging hem pijn deed, trok hij zich daar niets van aan, want vanaf de rand van het dal kon hij nu uitkijken over het dorpskerkhof, klein en knus, dat omringd werd door indrukwekkende bossen. Hij kende elk graf, wist wie er lag.
Triomfantelijk overzag hij het slagveld. Zeker, hij had een paar vrienden overleefd. Neem nu Hubert. Die stond, opgewekt, altijd voor je klaar; had hem de fijne kneepjes van het klaverjassen bijgebracht. Na een kleine onenigheid kort voor zijn dood wilde Hubert niets meer met hem te maken hebben. Links achteraan was zijn graf. En Sjaak zei nooit zoveel, maar toen de oude man wat aanrommelde met een vrouw uit een naburig dorp, greep hij in en redde zo zijn huwelijk. Vanwege een woordenwisseling waarin de oude man Sjaaks familie onder de loep had genomen, weigerde hij hem op zijn sterfbed te ontvangen. Ergens in het midden van de derde rij kon je zijn laatste rustplaats vinden. Met Piet ging hij elke zondag naar het voetballen kijken, totdat een dronken automobilist daar een einde aan maakte. Waarom wist hij niet, maar de zoons van Piet hadden de oude man bij de begrafenis uit de kerk geweerd.Vlak achter Sjaak lag hij nu, onder een massieve steen.
Tot zover de kleine kring van aardige mensen. Tsjonge, wat had God veel etters op de wereld gezet. Collega Kees bijvoorbeeld. Altijd bezig met zijn eigen roem. Híj moest en zou iedereen aftroeven. Scoren, uitblinken, liefst ten koste van een ander, heerlijk vond hij het. Jaloers en wraakzuchtig als iemand iets beter kon dan hij. De oude man deed geen poging om zijn glimlach te onderdrukken. Na een jarenlange, pijnlijke strijd was Kees vorige week overleden. Je kon het verse graf ook uit de verte prima zien. Daar trok de oude man dan ook graag een kwartiertje voor uit. En denk ook eens aan overbuurman Herman. Een grote griezel. Altijd beleefd en aardig doen, maar als er iemand uit het dorp zwakker was, dan treiterde en beledigde hij de man tot op het bot. Ging dan onverwacht achter hem staan en siste: "Nu zul je wel bang zijn, hè. Wat doe je nou? " Of hij stuurde anonieme briefjes rond, vol ordinaire toespelingen. Dicht bij de ingang, twee hersenbloedingen. Soms straft God heel doeltreffend.
Toen zijn blik bleef rusten op een sierlijke grafsteen in het midden, kreeg zijn harde kop een haast milde uitdrukking. Tegenover juffrouw Charlotte had hij zich hulpeloos gevoeld. Ze was de jonge, onaantrekkelijke dorpsonderwijzeres, beschaafd, innemend, altijd vriendelijk. Al zijn provocaties stuitten af op haar prettige karakter, waardoor hij zijn voorliefde voor ruzies maar opgaf en haar telkens beleefd groette door keurig zijn hoed af te nemen. Borstkanker, veel te jong, vond zelfs hij.
Sommigen hier had hij gehaat, de meesten lieten hem onverschillig. Een groot wantrouwen vervulde hem als hij over de mensen nadacht. Een misantroop noemen ze zo iemand als ik, meende hij te weten. Met grimmige voldoening stelde hij vast dat hij uiteindelijk als laatste de boksring die leven heet, zou verlaten.
Moeizaam stond de oude man op. Nog even wierp hij een blik in de richting van een sierlijk boompje, met daaronder een verzorgd stukje gras. Dat was zijn plekje. Hij dacht aan de afspraak met de leden van zijn kaartclub. Wanneer ze allemaal gestorven waren, zouden ze 's nachts om twaalf uur de deksel openslaan, de grafsteen opzij schuiven en vervolgens een kaartje leggen. Geen gezellige potjes natuurlijk, maar met de vuist op tafel en het mes tussen de tanden. Hij keek er verlangend naar uit. Want het leven gaat over in de dood, met alle personages in hun oude rollen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten