De laatste maanden voor zijn gewelddadige dood in 1865 was president Lincoln op twee fronten verwikkeld in een historische strijd. Hij wilde eerst de afschaffing van de slavernij bewerkstelligen en vervolgens vrede sluiten met het Zuiden, wat het einde zou betekenen van de bloedige burgeroorlog. De Amerikaanse bevolking droeg Abraham Lincoln op handen. Geregeld kwamen er duizenden mensen toegestroomd om hem te zien en zijn toespraken te beluisteren. Als jongeman had hij meegemaakt hoe een sloep met aan elkaar vastgeketende negers de haven van New Orleans binnenvoer, waar ze verhandeld zouden worden op de slavenmarkt. Nu hij zijn tweede ambtstermijn begonnen was, trachtte hij met zijn Republikeinse partij en eventuele hulp van twintig Democratische afgevaardigden tweederde van de stemmen binnen te halen, waarmee het dertiende amendement op de grondwet aangenomen kon worden. Maar zijn tegenstanders gruwden al van het denkbeeld dat vrouwen kiesrecht zouden krijgen, laat staan dat vier miljoen voormalige slaven binnenkort vrij konden rondlopen. Wat gebeurt er dan met ons land?
Met zijn lange, broodmagere gestalte steekt Abe Lincoln boven iedereen uit, met zijn hoge, enigszins geknepen stem weet hij zijn toehoorders, waar hij zich ook bevindt, tot luisteren te dwingen. Onder bijna alle omstandigheden blijft hij bedachtzaam, observeert aandachtig, doet wijze uitspraken, paart humor aan zelfspot, is bereid tegenstanders gelijk te geven. Je zou haast denken met een heilige van doen te hebben, maar gelukkig lukte het regisseur Steven Spielberg en acteur Daniel Day – Lewis (een Oscar!) op tijd om Lincoln tot een echt mens terug te brengen. Opgewonden en geëmotioneerd wordt Abe als zijn op twaalfjarige leeftijd overleden zoontje Willie ter sprake komt, of als hij heftige verwijten van zijn vrouw pareren moet. Hij is bovendien ook een politicus die nederlagen haat. Lincoln heeft de reputatie onkreukbaar te zijn, maar om de afschaffing van de slavernij door het parlement te slepen staat hij omkoping toe, manipulatie, intimidatie en zelfs misleiding van het Huis van Afgevaardigden. Het gaat tenslotte om een bevolkingsgroep die generaties lang ten onrechte in gevangenschap leeft.
Spielberg schetst ons een verdeeld Amerika: niet alleen van Noord tegen Zuid, maar ook van de Republikeinen versus de Democraten, en binnen de Democratische partij is er ook grote onenigheid. Hij heeft van “Lincoln” (2012) een sterk historisch drama gemaakt van twee – en – een – half uur, waarin hij opnieuw laat zien waar zijn grootste kracht ligt: een verhaal vertellen. In alle geschiedenisboekjes staat beschreven hoe de discussie rond de slavernij is afgelopen, maar toch zit je als kijker, samen met mevrouw Lincoln, mee te tellen hoeveel stemmen we nog nodig hebben. Spielberg kan spanning oproepen en bij de toeschouwer oprechte interesse wekken voor zijn personages. Hij heeft geen bijzondere, maar wel een goede film afgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten