In de veertig poëtische notities waaruit zijn nieuwste bundel bestaat, voert Remco Campert (inmiddels 86) Walter op, een oude man die nadenkt over het leven en verzinkt in herinneringen. Om die zo tastbaar mogelijk te maken worden ze door een ik - figuur verteld, zodat vroeger en nu, jeugd en ouderdom, duidelijk tegenover elkaar staan. Vandaar ook dat Campert als motto voor zijn bundel deze uitspraak van Paul Valéry gekozen heeft: het geheugen is de toekomst van het verleden.
Ergens laat Campert zijn alter ego Walter denken:
Walter bestaat uit gevoelens
maar een autobiografie
is ook weer zoveel werk
En daarom moet de lezer het met een aantal gedichten doen, en niet met een lijvig boekwerk, waarin Campert over zijn jeugd vertelt, zijn ouders, zijn liefdes en zijn grootste talent: werken met woorden. Hij spaart zichzelf niet:
Altijd verdween ik
dat stak ik van mijn vader op
volgde harteloos mijn hart
verliet vrouw kinderen huizen steden
Hij legt uit waar hij als jonge man mee worstelt:
Kun je verliefd worden op de ene
terwijl je het ook al bent op die ander?
Het antwoord is overigens ja. En tussendoor mijmert Walter natuurlijk ook over de dood:
Eens rekende ik mijn tijd in jaren
nu in de minuten van de dag
het zal seconden duren
dan heb ik geen tijd meer
Maar ook Remco koestert de hoop, nee de zekerheid van alle dichters: het gedicht beklijft, de wind zal hun woorden meevoeren en over de aarde verspreiden:
Walter leeft nog even
nee sterker nog
Walter gaat nooit dood
dat is hem voorzegd
door de grote dode dichter Lucebert
die voortleeft in het woord
Nee, dit is geen zwaarwichtige bundel waarin sombere thema's behandeld worden. Dit is een echte Remco Campert met poëzie vol helder taalgebruik, eenvoudige zinnen, humor, ironie en zelfspot. En toch met genoeg inhoud om af en toe peinzend en glimlachend uit het raam te staren.
Remco Campert, Verloop van jaren. Amsterdam - Antwerpen, 2015. 46 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten