Achteraf was iedereen het er wel over eens dat Gerrit en Annet te snel samen gingen wonen. Ze kenden elkaar natuurlijk al van de middelbare school, maar toch. Annet had thuis voortdurend ruzie met haar stiefvader, dus wilde ze wel het huis uit. Gerrit zat al vanaf zijn achttiende op een studentenkamer en kon zichzelf uitstekend redden, maar de hele dag door een gezellige praatster om je heen is ook niet verkeerd. Daarom viel de beslissing al gauw: op hun twintigste woonden ze op een eenvoudig flatje, ergens in de Randstad.
Omdat Gerrit een baan had waarvoor hij de hele dag onderweg was en Annet nog studeerde, kon zij de huishoudelijke werkzaamheden verzorgen. Daar kwam echter niks van terecht. Als Gerrit rond half zeven 's avonds hongerig binnen stapte, stond het ontbijt nog op tafel, met Annet in pyjama op de bank. Ze bleek lui, slordig en iemand met een ochtendhumeur. De driftige Gerrit, altijd goedgekleed en een groot liefhebber van opgeruimde woonvertrekken, ging uiteindelijk maar zelf aan de slag. Hij kookte, stofzuigde, schrobde; Annet plaatste daar haar niet geringe charmes tegenover, maar de eerste scheurtjes in hun relatie werden zichtbaar. Er kwamen er nog zoveel bij, dat ze na een aantal jaren besloten om er een punt achter te zetten. Rond zijn dertigste was Gerrit alleen. 's Avonds en in de weekends zat hij stilletjes om zich heen te kijken. Nee, zo wilde hij niet verder leven. Hij nam contact op met een betrouwbaar, gerenommeerd bemiddelingsbureau, dat, na wat informatie ingewonnen te hebben, een afspraak voor hem regelde. Ze heette Joke, en op de foto leek ze niet onaardig. Woensdagmiddag, drie uur, in restaurant Duinzicht.
Het was druk in de zaak, Gerrit moest goed rondkijken om te zien waar ze zat. Dáár, aan het raam, met de Libelle in haar linkerhand en een rood sjaaltje om. Terwijl hij haar van een afstandje stond te bestuderen, zonk hem de moed in de schoenen. Was dat ze nou? Een flets, wat vermoeid gezicht, ouderwets kapsel, alledaags gekleed. Mijn hemel, wat een verschil met Annet, die dan ook altijd aanbidders om zich heen had. Waar was hij aan begonnen! Eén moment flitste het door hem heen: ze heeft me niet gezien, ik kan nu maken dat ik weg kom. Maar dat vond hij laf. Een half uurtje praten en dan wegwezen? Ook zielig. En nu kon het al niet meer, want ze had hem ontdekt en zwaaide uitnodigend naar hem. Met lood in de schoenen, een bezwaard gemoed, een doffe blik en hangende schouders slofte hij naar haar tafeltje toe.
Ze bleek vriendelijk en spraakzaam te zijn. De gebruikelijke pijnlijke stiltes die al gauw optreden tussen mensen die elkaar niet kennen, bleven achterwege. Ze stelde de goede vragen, reageerde adequaat en met gevoel voor humor op zijn antwoorden, zodat het snel een geanimeerd gesprek werd. Toen hij haar nog eens goed bekeek, vielen hem haar ogen op. Grijs, een tikkeltje scheef, plagend, intrigerend. Is er niet een Brabantse zangeres die ook van die opwindende ogen heeft, dacht hij. Met zo'n korte naam. Terwijl hij daarover peinsde, bleef hij haar ogen vasthouden. Dat amuseerde Joke; ze bleef strak terugkijken, zodat Gerrit er een beetje verlegen van werd. Het begin van een band?
Ze kon hem niet alleen op zijn gemak stellen, ze kon ook uitstekend verhalen vertellen. Over haar jeugd in Zandvoort bijvoorbeeld, haar beroep als fysiotherapeut, haar carrière als vooraanstaand hockeyster. Ze had een aangename stem, vond Gerrit, het was prettig om naar haar te luisteren. Echt zo'n stem die het goed zou doen op de radio. Trouwens, met haar figuur was ook niets mis. Dat ze nog steeds geregeld sportte, was haar wel aan te zien: slank, stevige benen, sterke schouders... er waren dus ook meevallers. Annet was altijd een beetje mollig geweest.
Na een paar glazen witte wijn voor haar en enkele biertjes voor hem raakten ze losser en openhartiger. Zwakke plekken, kleine gebreken, teleurstellingen: zoals haast elke vrouw praatte ook Joke daar makkelijker over dan Gerrit. Maar haar zelfspot leidde tot wederzijdse lachbuien, waarbij het hem opviel dat ze over zo'n luide, toch charmante, warme lach beschikte. Annet giechelde alleen maar een beetje, dít was het echte werk! Nog nagenietend liep hij naar het toilet, ondertussen de situatie overdenkend. Wat zou hij met haar doen? Eigenlijk beviel ze hem steeds beter!
Toen hij terugkwam bij hun tafeltje had hij zijn besluit genomen. Hij vergat haar fletse gezicht, haar onmodieuze kapsel, haar alledaagse japon. Joke had heel wat meer te bieden. "Zullen we onze kennismaking een vervolg geven?" vroeg hij. Ze keek hem even onderzoekend aan en antwoordde toen: "Nee. Meteen toen ik je zag, wist ik: dit is niet mijn type."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten