In het jaar dat Frans Hermans veertien wordt, komt er in het dorp Lomark een jongen wonen die het leven van Frans in hoge mate zal bepalen Hij noemt zich Joe Speedboot en sinds zijn komst rijgen de ontploffingen zich aaneen, want Joe mag graag met bommetjes experimenteren. Frans zou graag zijn vriend willen zijn, maar dat is nogal lastig: een vreselijk ongeluk heeft ervoor gezorgd dat hij niet kan praten, zich nauwelijks kan bewegen, en de rest van zijn leven in een rolstoel zal moeten doorbrengen. Maar hij wil wel degelijk iets van zijn leven maken; leren lukt goed, hij communiceert schriftelijk, en zijn sterke, later gigantische linkerarm brengt zijn rolstoel overal naartoe. Dat ze thuis een sloperij hebben waar autowrakken e.d. verwerkt worden, zal ook wel geholpen hebben. Aanpakken, doorzetten, dat moeten we allemaal.
De vriendschap met Joe komt er. Hij is zijn grote voorbeeld. Frans gaat er niet ten onrechte vanuit dat Joe weinig zaken belangrijk acht, maar wel over het talent beschikt mensen en situaties snel te doorzien. Joe zal altijd doen waar hij zin in heeft, hij alleen bepaalt de inhoud van zijn bestaan. Als mevrouw Eilander, beroemd om haar schoonheid, in haar tuin naakt schijnt te zonnebaden, bouwt Joe met een technische vriend een vliegtuigje, om haar vanuit de hoogte te bekijken. Een paar jaar later komt Joe op het idee om Frans in te schrijven voor armworsteltoernooien en zijn manager te worden, want daar is goed geld mee te verdienen. Bovendien geeft deze sport Frans zelfvertrouwen en vult zijn vaak lege dagen. Met Joe Speedboot is er altijd spektakel.
Het wemelt in Joe Speedboot van schilderachtige types, bizarre voorvallen, serieuze overpeinzingen. Zo laat Tommy Wieringa via zijn verteller Frans geregeld Miyamoto Musashi aan het woord, de legendarische samoerai uit de zeventiende eeuw, die uitvoerig geschreven heeft over allerlei gevechtstaktieken. Gelukkig komt er ook een onvervalste femme fatale in de roman voor: allen vallen voor haar, maar Frans ziet niet alleen haar beminnelijke maar ook haar duistere kant.
Dus valt er veel te genieten in deze roman. Wieringa schrijft helder, houdt je in spanning, laat je lachen, zet aan tot nadenken. Een goed verteller, een boek waar je doorheen raast.
Tommy Wieringa, Joe Speedboot. Amsterdam, 2017, 57ste druk. Eerste druk 2005. 315 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten