Wat een hand op een knie wel niet kan uitrichten. De jeugdige schrijfster Karlijn wordt thuis over haar eerste roman geïnterviewd door de ook nog jonge tv - interviewster Hanna. Zij blijkt een charmante, innemende persoonlijkheid, die na het slot van het gesprek wat langer dan normaal haar hand op Karlijns knie legt. Er gaat een tinteling door haar been, die naar haar onderbuik trekt. Tot dusver wist alleen haar man zo'n veelbelovende reactie op te wekken. Omdat ook de warme lampen van de tv - camera's haar huiskamer broeierig maken, zet ze het raam open. De tv -ploeg stapt naar buiten, Karlijn neemt daar afscheid, laat de deur openstaan, met als gevolg dat een windje door het open raam waait en de deur dichtslaat. Wat nu? Karlijn heeft geen huissleutel bij zich en is daarom genoodzaakt haar man te bellen, die elders in de stad als aardrijkskundeleraar werkzaam is. Ze spreken een plek af waar hij haar de sleutel kan overhandigen. Aldaar aangekomen, treft ze hem dood aan.
Schuld! Dat noodlottige gevoel kan Karlijn maar niet kwijtraken. Als ik niet, had ik maar, waarom heb ik, die hand ook op mijn knie... Ze ziet Hanna als medeplichtige, en tegelijkertijd ook als de vrouw op wie ze verliefd is. Nog nooit is haar dat overkomen, en dan juist nu, terwijl haar innig geliefde man net begraven is. Maar ze zoekt contact, en inderdaad: de dames vallen voor elkaar. Voor Hanna is dat niet nieuw, ze had al eerder lesbische relaties.
Rouw en verliefdheid, kunnen die samengaan? In een interview met Trouw vertelt de auteur dat deze combinatie hem ook de nodige hoofdbrekens had gekost, maar dat er wel degelijk overeenkomsten zijn. Beide gevoelend brengen geestelijke onrust met zich mee, leiden tot slapeloosheid, zorgen voor hartkloppingen. Voor Karlijn is haar verliefdheid uiteindelijk een doeltreffend geneesmiddel om het verlies van Arne te verwerken.
Schrijver Robbert Welagen (Dordrecht, 1981) kende ik eigenlijk niet. Toch debuteerde hij al in 2006; Raam, sleutel is al zijn negende roman. Hij schrijft eenvoudig, helder, laat weg, zodat de lezer ook wat te doen heeft. Hij besteedt veel aandacht aan de psychologie van zijn hoofdpersonen (het gummen van Karlijn!), verwijst in dit boek naar romans als Nooit meer slapen van W.F. Hermans en Carol van Patricia Highsmith en daar kan de lezer iets mee. Geen schokkende gebeurtenissen, geen bloedstollende acties, maar een verfijnde roman van een goed stilist voor de gevorderde lezer. Ik mag dat wel.
Robbert Welagen, Raam, sleutel. Nijgh en Van Ditmar, Amsterdam, 2021. 208 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten