Je kunt zonder overdrijving stellen dat de jeugdjaren van de vier kinderen Walls verpest werden door het gedrag van hun ouders. Ma was vrijwel uitsluitend bezig met het schilderen van werkjes in, zoals zij het noemde, abstract expressionistische stijl en pa, tsja... wat was pa eigenlijk voor een man? Net als zijn vrouw wars van burgerlijke conventies, maar bovendien opstandig, agressief, heerszuchtig, drankzuchtig, intelligent, fantasierijk, een kindervriend als hij zin had. Telkens weer ontslagen, opgejaagd door schuldeisers, voor dag en dauw weg met hun oude auto, zwervend van het ene vervallen huisje naar een andere krot. Op het platteland, in de bergen, in een wereldstad: je hebt het vermoeden dat vader Walls het eigenlijk wel lekker vond als een vagebond te leven. En als hij zijn favoriete dochter Jeannette kon vertellen over het glazen kasteel dat hij binnenkort ging bouwen, met een prachtige trap en overal zonlicht, warmte en dus gezelligheid, dan glunderden beiden en geloofden in hun sprookje. Maar pa maakte nooit iets af, kon ook wreed zijn tegenover zijn gezin, vooral als hij gedronken had, zodat zijn kinderen, zo jong als ze waren, een pact sloten. Vader en moeder kunnen niet voor ons zorgen, dus zullen we het zelf moeten doen. We werken, sparen en steunen elkaar, zodat we eens deze hel kunnen verlaten.
Zeker, kinderen kunnen helaas hun ouders niet uitzoeken. Natuurlijk, voor een verantwoorde opvoeding zijn rust, reinheid en regelmaat noodzakelijk. Vanzelfsprekend mag je kinderen in de groei niet laten leven op één maaltijd per dag, die bestaat uit een papje van boter en suiker. Toch, na jaren van verbittering en woede, krijgt de succesvolle Jeannette ook oog voor de kwaliteiten van haar vader. Hij heeft haar ook veel kennis bijgebracht, haar zelfvertrouwen gegeven en doorzettingsvermogen. Met een glimlach kunnen de volwassen kinderen herinneringen aan hun overleden vader ophalen, de man die zoveel praatte en zo weinig tot stand bracht. En een honger dat ze vaak hadden...
De Amerikaanse schrijfster en journaliste Jeannette Walls (geboren 1960) vertelt in haar memoires The Glass Castle (2005) dusdanig meeslepend over haar uitzonderlijke jeugd, dat het boek in de Verenigde Staten een enorm succes werd, zodat een verfilming niet kon uitblijven. Woody Harrelson speelt zeer overtuigend de vader, Brie Larson is Jeannette. Het eindeloze rondtrekken, de hoop en wanhoop van de kinderen, en het unieke karakter van de vader geven de film niveau. Alleen: het moest wel echt een publieksfilm worden. Armoede en gebrek, dronkenschap en verdriet, haat en kameraadschap worden zó uitgebreid tentoongesteld, dat de kijker denkt: iets ingetogener was wel zo aangenaam geweest.
The Glass Castle. Regisseur:Destin Daniel Cretton. Hoofdrolspelers: Brie Larson, Woody Harrelson, Naomi Watts. Uitgebracht: 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten