Toen Gerrit ontdekte dat hij in de loop der jaren toch wat stijf begon te worden, besloot hij op een vaste dag, op een vast tijdstip, te gaan zwemmen. Alle spieren worden gebruikt, de gewrichten in werking gesteld, hart en longen aangenaam beziggehouden. Kortom: zwemmen is overal goed voor. Doen!
Het werd dinsdagochtend om negen uur. Een vol uur met je lichaam stoeien in water met een prettige temperatuur, onder het vakkundige toezicht van een badmeester of badjuffrouw. Gerrit bleek niet de enige oudere die zijn lichaam niet wilde laten verroesten. Zo'n twintig zwemmers en zwemsters van ongeveer zijn eigen leeftijd legden het ene na het andere baantje af, de vrouwen meestal in groepjes, de mannen vaak solo. Maar leunend tegen de rand van het bad bleek iedereen beschikbaar voor een opgewekt, alledaags praatje.
Financieel gezien lag er een scheidslijn die vooral de juffrouw aan de kassa lastige momenten bezorgde. Op je vijfenzestigste hoefde je één euro minder te betalen. Maar wat doet een kassière als iemand een tientje voor haar neerlegt? Hoeveel geef je terug? Beter gezegd: hoe oud is die man of vrouw? Gerrit maakte het mee dat de man voor hem meldde dat hij te veel terugkreeg. Hij zag eruit als 70, maar bleek slechts 58 te zijn.
Gerrit, behulpzaam als altijd, had voor zichzelf de volgende tactiek uitgedacht. Bij het betalen zei hij luid en duidelijk: "Vijfenzestig plus!" of "Met korting!" of "Ik ben 65." Het gebeurde dan weleens dat de kassamevrouw hem bedankte, want: "Soms kan ik het echt niet zien." Helaas reageerde niet elke kassière zo.
Een weekje geleden legde Gerrit zijn geld voor een hem onbekende juffrouw neer, en sprak zijn gebruikelijke tekst uit: "Vijfenzestig plus." Een onbedaarlijk gelach was zijn deel. "Nou, dat hebben we heus wel in gaten, hoor! " Gerrit keek verschrikt op. Het bolle mens zat te schudden op haar stoel. "Dat kunnen we hier echt wel zien!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten